Zelluf doen

Na 15 jaar leerkracht in het basisonderwijs te zijn geweest maakte Corrine Oudenampsen de overstap naar het Johannes Bosco, een VMBO met een ISK klas. Haar leerlingen komen uit alle delen van wereld. Met veel plezier en toewijding leert zij ze Nederlands, laat ze hen kennismaken met de cultuur, gaan ze samen de klas uit om het geleerde meteen in praktijk te brengen en nog veel meer. Iedere drie weken zal zij jullie in haar blog meenemen naar de leerlingen in haar taalklas.

Ze is 17 jaar als ze bij mij in de klas komt. Net een paar weken in Nederland. Een lang mager meisje, met bruin haar in een hoge paardenstaart. Ze komt te laat binnen tijdens het tweede lesuur. De dag begon al op het eerste uur en sterker nog, ze had er gisteren al moeten zijn.

Blijkbaar heeft ze de brief met de tijden niet begrepen en was er ook niemand aan wie ze het kon vragen. Er is een vermoeden dat ze analfabeet is. Volgens moeder heeft ze vier jaar op school gezeten, maar heeft ze daar niets geleerd. Op welke leeftijd ze op school zat en onder welke omstandigheden dat was vraag ik me af. Lag het aan de school of aan haar? Die vraag zal ik over enkele weken waarschijnlijk wel kunnen beantwoorden.

Ze heeft overal hulp bij nodig en kan haar eigen naam niet schrijven. Een meisje in haar groepje schrijft het voor haar op. Ze kunnen elkaar niet verstaan, maar lang leve de vertaalprogramma’s op mobiele telefoons en de laptop. Een van de meisjes die al wat langer in de klas zit, typt iets in haar taal en vertaalt het naar het Arabisch. Roza werpt een snelle blik op de mobiel, draait haar hoofd weg en zegt niets. Ik vermoed dat zij het niet begrijpt. Gelukkig is er nog een meisje ingestroomd, uit hetzelfde land en met dezelfde leeftijd. Hopelijk hebben ze iets aan elkaar.

Bij de Engelse les haal ik haar uit de klas. Officieel hoef ik pas les te geven na de pauze, maar ik vermoed dat het bij Engels niet gaat lukken. Ze mogen daar van de docent zelfstandig aan hun Nederlands werken, maar dit meisje kan niet inloggen zonder hulp. Ik heb nu drie meisjes in de klas die deze week zijn gestart. De rest zit bij Engels.

Roza begint spontaan letters op het bord te schrijven. Er staan onder elkaar de letters a, b, c ,d ,f ,g en h. Ze kijkt naar mij en begint ze uit te spreken. A, B, C, D, E, F nee. Opnieuw A, B, C, D, E , F nee. De E zit er niet tussen en ze weet dat er iets niet klopt. Ze kijkt en ze kijkt. Ik zeg dat de E er niet tussen staat. Ze veegt de rest weg en zet de e op de juiste plek.

Ze komt niet verder, dus ik open het programma dat zij ook gebruikt om te alfabetiseren. Bij het onderdeel ‘schrijven’ laten ze zien hoe je een letter schrijft. Waar je begint en hoe je eindigt. Zo mooi om te zien hoe inspannend ze kijkt en het dan nadoet. Af en toe schrijf ik ook een letter en tekent zij hem na, want schrijven is het nog niet echt. Uiteindelijk staat het hele alfabet op het bord. Dan gaat ze terug naar haar plaats, pakt een schriftje uit haar tas en schrijft de letters langzaamaan één voor één over.

Aan het einde van de week doen we een quiz op de laptop. Het gaat over de eerste lijst met woorden waar ze nu drie dagen mee bezig is geweest. Ze moet haar naam typen en dat lukt niet. Er staan alleen blokletters op toetsen, terwijl we geoefend hebben met de schrijfletters. Ik help haar om haar naam te typen. Ik typ de letters en laat haar zien dat dat haar naam is. Zij kijkt ernaar. Haar vinger gaat naar de backspace-toets. Vier keer drukt ze hem in en dan typt zij de letters van haar naam. Met stomme verbazing kijk ik ernaar. Ik vind het geweldig. Dit moment is voor mij nou echt een pareltje.

Het doet me denken aan toen mijn dochters klein waren. Als ik haast had wilde ik nog wel eens snel kleding of schoenen bij ze aandoen, of helpen met eten of iets anders. Het was dan steevast ‘zelluf doen’, vooral als ik haast had, dan moest alles ‘zelluf’. Deze griet is al 17 en al zou ze het willen, ze kan de woorden nog niet vinden die zeggen dat ze het zelf wil doen, maar ze kan het wel. Ze doet het gewoon. Super knap vind ik het.

Terwijl ik mijn vinger boven de entertoets laat hangen en hem weer weghaal, gaat haar vinger naar dezelfde plek. ‘Ja?’ zegt ze vragend terwijl ze me aankijkt. ‘Ja’, zeg ik. Enter en ja hoor, haar naam verschijnt op het digibord. Een hele trotse meid kijkt naar het bord, waar tussen de andere namen van haar klasgenoten die al een tijdje staan te wachten, nu ook haar naam is verschenen. ‘Zelluf’ gedaan.