Verhalen uit de praktijk: School: ‘het noodzakelijke kwaad wat wel oké is’

Bij PrimaOnderwijs willen we onderwijsprofessionals inspireren om het beste uit zichzelf en hun vakgebied te halen. Met de blog- en interviewreeks ‘verhalen uit de praktijk’ geven we een kijkje in de keuken bij collega’s die graag hun verhalen, tips en ervaringen delen. Maurice Ermen, docent Wereldoriëntatie op de Enschedese basisschool De Uitvinding en ambassadeur van de baan van het leven, vertelt over Charli, een leerling gediagnosticeerd binnen het ASS.

Het onderwijs is gewoon hartstikke leuk. Klaar, geen discussie mogelijk. Je bent als leerkracht 5 dagen per week met een groep kinderen, die allemaal uniek zijn en een eigen persoonlijkheid hebben. Die kinderen maken het vak ook zo leuk. Ze kunnen je geduld soms enorm op de proef stellen, maar vaak genoeg komen ze origineel en verrassend uit de bocht. Sinds de heropening van de scholen merk ik hoezeer ik dat ‘live’ gemist heb: het kunnen lachen met en door de leerlingen. Iedere leerling in mijn klas was ook blij om weer op school te zijn, op 1 na: Charli. Maar daar kon ik dan wel weer de humor van inzien.

Charli zit bij mij in de klas en is gediagnosticeerd binnen het ASS. Charli is een geweldig kind. Hij heeft een enorm eigen karakter en is werkelijk uniek in zijn denken. In mijn eerste gesprek dit jaar met hem gaf hij aan dat zijn grootste hobby’s ‘grotten bouwen, rommel zoeken en blauwe plekken krijgen bij het schermen’ waren. Toen had hij me al. Een week later kwam hij op school en vertelde hij dat hij misselijk was, want: ‘mijn ouders moeten zo nodig op dieet en voeren mij alles wat hun niet meer mogen’. Charli is goudeerlijk. Voor Sinterklaas gingen we een schoentje knutselen om ’s nachts te kunnen laten vullen. Hier had Charli geen zin in, hij maakte een briefje met daarop geschreven: ‘leg maar op mijn tafel’. Lekker zakelijk. Hij knutselde wel een Sinterklaasje trouwens, met een hele brede baard, maar dat kon dan ook tegelijkertijd zijn rughaar zijn; probleem opgelost.

Maar Charli gaf ook aan dat hij maar een hekel had aan school, hij vond het maar tijdsverspilling want daardoor had hij minder tijd voor zijn hobby’s. Dit vond ik ook mooi, je moet er de humor van inzien. Bovendien gaf het me de uitdaging om dat te veranderen. Zelf was ik erg blij met Charli in de klas en dat liet ik hem ook elke ochtend blijken; wanneer hij ’s ochtends met een gebogen houding en een hoofd dat op onweer stond traag de school in kwam begroette ik hem steevast met een overdreven vrolijkheid en vroeg ik hem of hij er weer zin in had. Zijn standaard antwoord was: ‘Nee.’ Lekker kort dus. Houden we van. Gedurende de dag zag ik Charli echter ontdooien en was hij aan het lachen en had hij plezier. Toen ik hem vlak voor de lockdown sprak samen met zijn ouders kreeg ik terug dat school ondertussen het stempel ‘noodzakelijk kwaad’ had gekregen maar dat het noodzakelijke kwaad toch wel ‘oké’ was. Ik gelukkig, hij content, doel enigszins behaald.

Toen gingen de scholen dicht en werd Charli op zijn wenken bediend: thuisonderwijs met meer tijd voor zijn hobby’s, waar ondertussen ‘een schip bouwen van dozen’ aan was toegevoegd. Dit ten onvrede van zijn moeder, want de hele woonkamer stond er vol mee kreeg ik te horen én te zien tijdens een Teams-gesprek. Maar Charli was blij, hij vond het wel best om thuis hulp van zijn ouders te krijgen en van hem mocht de lockdown nog wel twee maanden langer duren. Ik vond het prachtig. Ik vroeg of hij ons dan ook niet een héél klein beetje miste. ‘Nee, ondanks dat mijn vader nogal chagrijnig is’. Prachtig. Ik liet hem weten dat school hem wel miste.

Sinds 9 februari is onze school weer open. Charli is er ook weer, mét een wild coronakapsel. Hij wilde niet dat moeder hem knipte want ‘dat kan ze niet’. Hij was de enige die op de eerste dag een veel te grote skibril op had tegen de sneeuw. Charli komt weer als vanouds zuur de school binnen ’s ochtends en als vanouds begroet ik hem steevast met een overdreven vrolijkheid. Langzaamaan maken we van school weer het ‘noodzakelijke kwaad wat wel oké is’. Die glimlach zie ik hier en daar al weer ontstaan. De hernieuwde uitdaging is aangegaan, we komen er wel.

--

Over de baan van het leven 
Schoolbesturen, schoolleiders, leraren, onderwijsondersteunend personeel, vakbonden, opleiders en de vier grote gemeenten hebben in 2020 samen met het Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap het initiatief “De baan van het leven” gelanceerd. Een langdurige beweging die de vele dimensies van het onderwijs in beeld moet brengen, met ruimte voor zowel de mooie verhalen als de zwaardere kanten. Want werken in het onderwijs is geen sprookje, maar wel het mooiste dat er is! Het is het enige vak ter wereld waar alle aspecten van het leven voorbij komen, waar de basis voor de levens van jonge mensen wordt gelegd. En dat is net zo mooi, confronterend, dankbaar, spannend en soms ingewikkeld als het leven zelf.

Ga voor meer informatie naar www.debaanvanhetleven.nl.