Verhalen uit de praktijk: Ode aan de leraar

Bij PrimaOnderwijs willen we onderwijsprofessionals inspireren om het beste uit zichzelf en hun vakgebied te halen. Met de blog- en interviewreeks ‘verhalen uit de praktijk’ geven we een kijkje in de keuken bij collega’s die graag hun verhalen, tips en ervaringen delen. Gorik Hageman, docent Duits op het Reynaertcollege in Hulst en ambassadeur van de baan van het leven, deelt zijn overdenkingen en waarom hij het leukste en uitdagendste beroep ter wereld heeft.  

Vlak voor de kerstvakantie lopen er een heleboel stagiairs bij ons op school mee. Het jonge geweld, dat nog deels zelf op de (virtuele) schoolbanken zit en bezig is aan een verkennende missie over wat het onderwijs nu eigenlijk precies inhoudt, zit met een gezonde, onzekere blos en vol goeie moed aan de leraarstafel.

Op een druilerige vrijdag getekend door een dreigende sluiting van de scholen door de opflakkering van de coronacijfers, ben ik tijdens de lunchpauze in gedachten verzonken. Ik denk aan hoe het allemaal voor mij begon, toen ik ervoor koos om voor de klas te gaan staan. 

Als beginnend docent heb je volgend ideaalbeeld: je loopt een lokaal binnen, je wacht op stilte, je kijkt even terwijl ze hun boeken openen en hun pennen pakken, je zegt je naam, je schrijft op het bord en je carrière is vertrokken. Op je bureau ligt je methode, je puntenboek en een rode pen. Je leert hun spelling, woordenschat, leesvaardigheid, literatuur en grammatica. Je kan niet wachten om grammatica aan te leren! Je hebt levendige discussies over dit onderwerp. De vingers van honderden leerlingen knippen van ongeduld om het juiste antwoord door de klas te roepen. Rectoren en teamleiders horen enthousiaste geluiden uit jouw lokaal komen en kijken bewonderend door het raam naar al die leergierige leerlingen.

Maar de realiteit is toch dikwijls anders. Ik ben docent Duits en soms denk ik, ik ben een bedrieger, als ik weer eens te uitgebreid op een vraag van een leerling inga en vertel over mijn vakantie in Duitsland. Ik vertel hun verhalen, over mijn jeugd, leuke weetjes en waarom ik Duits zo leuk vind, terwijl ik grammatica zou moeten onderwijzen. Verhalen vertellen is toch tijdverlies? Benadeel ik mijn leerlingen nu niet? Ze moeten immers de naamvallen onder de knie krijgen! Zij vinden het nochtans geen tijdverlies. Ze lijken het leuk te vinden. Als ik hun enthousiasme zie, hoop ik op die manier hun liefde voor Duits en Duitsland aan te wakkeren.

Op die bewuste vrijdag vlak voor het laatste uur vraagt een stagiaire, voor ze aan haar allereerste les alleen voor de klas gaat beginnen, aan mij de gouden tip. Ik word overvallen door deze vraag, in gedachten reeds bij het weekend en niet meer bij de pittige toets die ik het laatste uur ga geven. Enigszins vermoeid na een hele week ’s avonds proefwerken nakijken, kan ik niets beter verzinnen dan: ‘Vind wat je leuk vindt en wat jou ligt en ga ervoor! Je bent op je zelf aangewezen,  1 portie energie tegen 30 porties jong geweld. Je weet nooit wat je kunt verwachten. Je ziet ze jouw lokaal binnenwandelen, dromend, ruzie makend, lachend, verdrietig. Na een paar jaar ontwikkel je antennes om de sfeer aan te voelen. Trial and error. Je voelt aan of je hen bereikt hebt of niet. Het is een soort chemie tussen jou en hen.’ Ik zie het gezicht van de stagiair vragend kijken. Misschien had ze een korter antwoord verwacht? Mijn plotse pleidooi wordt onderbroken door de bel. Veel succes!

Na de toets het laatste uur blijven een paar leerlingen hangen. Plots komt er een van de leerlingen naar mij toe. Ze hebben een cadeautje voor mij om mij te bedanken voor de lessen en dat ik voor hen klaar sta. Omdat ik altijd over Weihnachtsmärkte praat en over al het lekkers dat ze met Kerst in Duitsland eten, hebben ze een speciale kerstbal laten maken met al hun namen erop. Zodat ik hen in de verlengde kerstvakantie niet zou vergeten…  

En plots begrijp ik de enorme glimlach die op mijn gezicht zweeft. Wat een verdomd leuk en uitdagend beroep heb ik toch! Bij het nakijken van de toets in de kerstvakantie kijk ik naar de kerstbal in onze boom en denk: met die chemie zit het wel goed (en met de kennis van de naamvallen van mijn leerlingen ook. 

--

Over de baan van het leven 
Schoolbesturen, schoolleiders, leraren, onderwijsondersteunend personeel, vakbonden, opleiders en de vier grote gemeenten hebben in 2020 samen met het Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap het initiatief “De baan van het leven” gelanceerd. Een langdurige beweging die de vele dimensies van het onderwijs in beeld moet brengen, met ruimte voor zowel de mooie verhalen als de zwaardere kanten. Want werken in het onderwijs is geen sprookje, maar wel het mooiste dat er is! Het is het enige vak ter wereld waar alle aspecten van het leven voorbij komen, waar de basis voor de levens van jonge mensen wordt gelegd. En dat is net zo mooi, confronterend, dankbaar, spannend en soms ingewikkeld als het leven zelf.

Ga voor meer informatie naar www.debaanvanhetleven.nl.