Meester Stefan: Geluk

“Verdomme, ik heb droge lippen. Wanneer zijn we nou bij het hotel, meneer?”

Armando voelt met een van pijn vertrokken gezicht aan zijn bovenlip. We lopen in een van de duurste winkelstraten van Europa: de Champs-Elysees.

Deze dag is onderdeel van de buitenlandreis die wij ieder jaar met onze derdejaarsleerlingen ondernemen. Terwijl collega’s van ons in Oostenrijk met een groep leerlingen de blauwe en rode pistes verkennen, zijn wij met 6 docenten en 30 leerlingen van het praktijkonderwijs voor vier dagen in Parijs.

Op een dag als deze kunnen de leerlingen hun geluk niet op. Ze mogen niet alleen lunchen op een door hen zelf gekozen locatie – sommigen komen nog steeds niet verder dan de Mac – maar ze mogen zich ook vergapen aan al het moois dat deze luxe straat te bieden heeft. Alles wat op school in Leiden voor extra status zou zorgen, is hier in overvloed te verkrijgen. Horloges, trainingspakken van de duurdere soort, luchtjes, tassen van vooraanstaande merken. De ene leerling heeft een paar tientjes gespaard met zijn of haar eerste betaalde bijbaantje, bij de ander springt pa of ma bij. Of broerlief, zoals bij Michael: “Hij heeft €100,- naar mij overgemaakt!” juicht hij.

In de Levis store staart Mika naar een shirtje. Hardop denkend maakt ze de overweging het wel of niet te kopen. “Ik heb €30,- van mijn moeder gekregen, meneer. En €50,- gespaard.” Langzaam daalt vervolgens het besef in dat ze dit allemaal in 1 keer kwijt zal zijn voor dat ene shirtje. Nog maar even verder kijken dus.

Ik kom Youssef tegen, die met een ander groepje is meegelopen. “Nog iets gekocht, Youssef?” vraag ik hem. “Ja meneer, natuurlijk heb ik iets gekocht” zegt hij zelfverzekerd. Trots houdt hij zijn rechtervoet in de lucht. “Slippertjes, meneer. Maar wel duur man! Die van Armani waren fucking €140,- ! Toen maar deze gehaald van Adidas. Ook prima.”

Met Mika, Angela, Demian en Dirk  bezoek ik de gigantische store van Louis Vuitton. De grote rij bij de ingang en de aanwezige bewaking schrikken ons in eerste instantie nog af, maar toch komen we binnen. Mika schrikt zich een ongeluk als ze naar een tas van rond de €600,- staat te kijken en er een verkoopster op haar afkomt. “Deze is er in verschillende kleuren, mevrouw” krijgt Mika in het Engels te horen. Met een kleur op haar gezicht en een beetje hulp van mij, weet zij zich uit de situatie te redden. “Dacht ze nou echt dat ik die kon kopen, meneer?”

En dan Armando met zijn droge lippen. Nog voordat hij met nog wat andere scheldwoorden op de proppen komt, biedt collega mevrouw Braams al raad. Ze haalt een klein potje vaseline uit haar jaszak.

“Heb je hier iets aan, Armando?”

Zijn ogen worden groot en er verschijnt een enorme glimlach op zijn gezicht.

“Ik hou echt van u he, mevrouw. Weet u dat?!” zegt hij al smerend.

Ik bekijk het van een afstand en geniet. Hier kan geen Armani tasje tegenop.

Geluk zit hem goddank in de kleine dingen.

Zelfs in Parijs. 

Meester Stefan

Over Meester Stefan

Meester Stefan is de vaste online columnist van PrimaOnderwijs. Meester Stefan geeft les in het Praktijkonderwijs en deelt geregeld zijn kijk op en ervaringen binnen het onderwijs met ons.