Meester Stefan blogt: Samen

Vragen jullie je dit ook weleens af als leerkracht: “Wil ik van alles een beetje afweten, of van een ding heel veel?”

Ik vraag mezelf dit best vaak af. En ik denk ook te weten waarom. Werken op een praktijkschool is super dynamisch. Je geeft natuurlijk je eigen lessen, maar soms moet je ook invallen, als een collega afwezig is of door omstandigheden een uurtje later op school komt. Dan kan het zomaar zijn dat je in de keuken belandt om een kookles te geven, of het lokaal van handel waar je aan de slag gaat met de winkelvoorraad. Of wat dacht je van een les Engels?

Hoe fijn zou het toch zijn om alles probleemloos te kunnen geven! En alle vaardigheden te beheersen die voor de verschillende vakken nodig zijn. Dat het niet uitmaakt waar de schoolleiding jou neerzet, jij draait je hand er niet voor om.

Een utopie natuurlijk, dit bestaat helaas niet.

Wanneer ik door de gangen van onze school loop, kan ik enorm genieten van wat ik allemaal zie. Vanaf de gang op de eerste verdieping kijk je zo door een raam naar beneden, de gymzaal in. Ik zie leerlingen luisteren naar een instructie, ze kijken geboeid naar mijn collega en komen dan in actie. Leerlingen die misschien nauwelijks bewegen in hun eigen vrije tijd, rennen van de ene kant van de zaal naar de andere. Hebben plezier, sporten, werken aan hun motoriek. Bij mij zouden de ballen door het lokaal vliegen….

Als ik doorloop kijk ik door een ander raam naar beneden, rechtstreeks de keuken in. Ik zie een aantal jongeren groenten snijden. Gehuld in een mooi schort voorzien van het schoollogo. Ze hebben plezier, ze werken secuur en worden begeleid door mijn collega van consumptief. Hoe zij erin slaagt om deze leerlingen in een veilige omgeving aan hun vaardigheden te laten werken, geweldig. Wat een natuurtalent, denk ik vaak. Het ziet er zo makkelijk uit, en toch weet je dat het helemaal niet gemakkelijk is.

Een stukje verderop kijk ik een theorielokaal in. Weer een andere collega is met de les bezig. Ze geeft een instructie waarbij vooral haar gedrevenheid mij opvalt. De leerlingen luisteren aandachtig. Ik weet hoe lastig deze klas kan zijn en denk: superknap. De aandacht van de leerlingen vast kunnen houden, hen verder helpen in hun ontwikkeling. Stapje voor stapje. Mijn bewondering heeft ze.

En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Eigenlijk overal waar ik kijk in ons schoolgebouw zie ik collega’s lessen geven die ik niet zó goed zou kunnen geven als zij. Gewoon, omdat het professionals zijn. Ieder met zijn of haar eigen unieke talenten en karakter.

Ik hoef echt niet alles te kunnen, laat ik niet zo streng voor mezelf zijn. Mezelf concentreren op mijn eigen vakgebied. En gewoon genieten van alle andere professionals om mij heen.

Een school ben je niet zelf, een school maak je samen.

Meester Stefan
Instagram: @meesterstefan_hrlm

De column komt uit PrimaOnderwijs nr. 1 'Ode aan de leraar':