Meester Stefan blogt: Ome Rick

Ome Rick

Er is een handje tekort in de techniekles. Ik mag mijn collega assisteren. Door mijn achtergrond in de bouw blijft het technieklokaal altijd een beetje trekken.

Er moeten gaten geboord worden in een metalen plaatje en dat dit een niet te onderschatten klusje is, bewijst Marieke. Ze boort te snel en de boor grijpt in het materiaal. Van schrik laat ze het werkstukje los en het belandt op de grond. Ze is er meteen helemaal klaar mee. Het duurt even voor we haar weer zover hebben dat ze het nog een keer durft te proberen, maar het lukt!

Dan zijn we Rick kwijt. Rick voelde zich een beetje druk worden en besloot in overleg met de docent vijf minuten op de gang door te brengen. Die vijf minuten zijn echter al lang voorbij en ik besluit hem te gaan zoeken. Boven in een lokaal tref ik hem aan. Stofjas nog aan, zittend achter een tafeltje, gelaten uitdrukking op zijn gezicht.

‘He, Rick. Waar zit je nou? Jij had toch allang weer in de les moeten zijn?’

‘Ik word gek van die man, meneer. Ik kon er niet meer tegen.’

Ik praat met Rick over de les, waar hij last van heeft en wat hij kan doen als het even anders loopt dan hij zelf had gedacht. Weglopen is niet de oplossing!

Er loopt een leerling langs het lokaal: ‘He Rickie! Eruit gestuurd zeker?’ Er volgt een smadelijke lach.

Het geeft mij de gelegenheid om een beetje luchtigheid in het gesprek te brengen. ‘Heet jij nou Rick of Rickie? Ik bedoel: hoe hebben je ouders je officieel genoemd toen je werd geboren?’ Rick kijkt me wat wazig aan en geeft aan het eigenlijk niet te weten.

‘Als je wat ouder bent, zal het wel Rick worden. Ome Rick, dat klinkt toch stoer!’ Hij schrikt. ‘Mijn zus is al 18, misschien ben ik binnenkort al oom!’ Er verschijnt lichte paniek in zijn ogen. ‘Nou dat vind ik dus niet leuk hè, meneer.’ ‘Waarom niet dan?’ ‘Dan voel je je zo oud.’

Rick is inmiddels vergeten dat hij eigenlijk in de techniekles had moeten zitten.  ‘Weet je, jongen. Ik ben 42 jaar, maar zo voel ik me helemaal niet. Je bent zo oud als je je voelt, toch?’

‘Ik voel me 19, meneer’, zegt Rick dan met een serieus gezicht.  Hij denkt even na. ‘Nee, ik voel me toch 15 ofzo.’ Dan begint hij hard te lachen. ‘Eerlijk gezegd meneer, voel ik me eigenlijk 12.’ Ook ik schiet in de lach na deze ontwapenende opmerking. Nou, vooruit jongen. Terug naar de les.

Voor even voelde ik mij niet de docent, maar de oom van Rick. De oom van ome Rick.

Meester Stefan

(docent in het Praktijkonderwijs)