Meester Stefan blogt: #doeslief

#doeslief

Op weg van de teamkamer naar mijn lokaal kom ik Matthew tegen. Hij staat op de gang, of liever, hij hangt. Gezicht op onweer. Ik probeer contact met hem te maken.

‘Even een time-out, Matthew? Of is dit onderdeel van de les?’

‘Time-out’, bromt hij.

‘Wel weer de les in straks?’

‘Wel weer de les in.’

‘Oké, zet hem op jongen.’

Ik loop door, mijn klas tegemoet.

Het is maandag en om meerdere redenen is het hard werken vandaag. De meeste leerlingen moeten vaak weer even wennen aan het feit dat ze weer op school zijn en dat daar regels, normen en waarden gelden.

Eén van de redenen is ernstig: het voorafgaande weekend schoot een gestoorde man 50 onschuldige mensen dood in twee moskeeën in Christchurch Nieuw-Zeeland. En dat heeft impact. Ik heb het erover met de klas. De leerlingen vinden het een laffe daad. Maar ook komt het gesprek op de media-aandacht die deze gebeurtenis heeft gekregen. Sommige leerlingen vinden dat deze aandacht veel te weinig was en stellen dat gebeurtenissen in Nederland vaak de boventoon voeren. Zo’n gesprek in goede banen leiden vraagt het uiterste van de docent.  

De les na de pauze heeft een toepasselijk onderwerp; de SIRE-campagne #doeslief. Een campagne waarin mensen opgeroepen worden wat aardiger voor elkaar te zijn. Ik verheug me erop en ben benieuwd hoe de leerlingen zullen reageren. We hebben het over momenten in Nederland waarop mensen soms niet zo aardig voor elkaar zijn. Bijvoorbeeld de jaarwisseling. Een moment waarop we met z’n allen flink feestvieren, maar ook een moment waarop de hulpverleners het zwaar hebben en vaak gehinderd worden in het uitvoeren van hun werk. Ook andere voorbeelden passeren de revue: het negeren van kassières, schelden tegen receptionisten bij de huisarts of het ziekenhuis, frustratie in het verkeer, haatreacties op sociale media.

‘Ik ben toch altijd lief, meneer?’ grapt Myra. Ze kijkt me uitdagend aan. Durf het tegendeel maar eens te beweren, zie ik haar denken.

Als de leerlingen aan het werk zijn en ik even in de deuropening sta, passeert er een klas. Het is de klas van Matthew, op weg naar een volgende les. Als eerste komt Marco op mij aflopen, hij steekt zijn hand uit. Even twijfel ik of ik de hand zal aannemen, want soms word je lekker in de maling genomen. De hand wordt dan op het laatste moment onder jouw uitgestoken hand doorgehaald en je hebt een regelrechte ‘flash’ te pakken, inclusief lachsalvo.

Maar nee, deze hand is serieus. Tot mijn verbazing geeft de volgende jongen mij ook een hand, en de volgende ook. Die laatste leerling kijkt weer blij en energiek. Het is Matthew.

Ondertussen sijpelt er nieuws binnen uit Utrecht, een schietincident in een tram. Nog meer geweld, het geeft de dag een zwarte rand.

Des te mooier dat deze jongens met zo’n klein gebaar, onbewust precies doen waar we in Nederland, Nieuw-Zeeland, of waar ook ter wereld zo’n behoefte aan hebben. Verbinden.

Meester Stefan
(docent in het Praktijkonderwijs)