Bezig met laden...
Afgelopen zomer ben ik van baan veranderd, of beter gezegd: van school. De baan is namelijk hetzelfde gebleven, lesgeven aan wat voor mij de leukste doelgroep van Nederland is: leerlingen in het praktijkonderwijs. Na vijf jaar Leiden weer terug op het oude nest op de Schakel in Haarlem!
Toen de deal eenmaal rond was, mocht iedereen het van mij weten. Wie het maar wilde horen vertelde ik van de voordelen die aan deze overstap kleefden: een drastische vermindering van de reistijd, gelijke vakanties met mijn eigen kinderen en een team dat ik grotendeels nog ken uit mijn eerdere periode daar. Win win win!
Ik was zo euforisch dat ik zo rond de periode van de zomervakantie bijna was vergeten dat ik in Haarlem ook ooit een keer les moest gaan geven. ‘Laten zien wat je waard bent’ in praktijkonderwijs termen. Alles leuk en aardig, maar wat kan het die leerlingen nou schelen dat Haarlem ‘mijn stadje’ is, of dat ik nu in een kwartier op mijn werk ben? Die leerlingen willen gewoon les hebben en het liefst leuk ook. Niet te saai, niet te hard hoeven werken, veel toestaan als het kan en vooral niet zeuren over kauwgom of mobiele telefoons.
Nadat ik voor mezelf, goed in het zadel geholpen door fijne collega’s, een degelijke start had gemaakt, stond hij ineens voor mijn neus: de derde week van het nieuwe schooljaar.
De week die bekend staat als de week waarin de leerlingen alle schroom van zich afwerpen. De nieuwigheid is er vanaf, het aftasten zit erop, we kunnen los! In een les pakte ik de telefoon van een leerling af. Vervolgens deed haar buurvrouw of zij er achter haar tasje ook een had. Kijken of ik erin zou trappen. Er lagen plots wat propjes op de grond, niemand had het gedaan. Ook kwam er een leerling naar mij toe voor een pleister. De snee in haar vinger was zo klein, dat hij tijdens de wandeling door de klas alweer dichtgegroeid was. Ook liet ik een dame zich om 15:00 melden. Een mededeling die onder luid protest ontvangen werd.
Alhoewel de propjes keurig werden opgeruimd, de pleister er niet kwam en de dame zich schoorvoetend meldde op het afgesproken tijdstip, was ik na zo’n les in week drie wel toe aan een extra bak koffie…..
Nu week 3 alweer ver achter ons ligt, lijkt het net of ik nooit ben weggeweest. Het ene uur ben ik met een groep leerlingen de ramen in de school aan het wassen in een les verzorging, het volgende uur werken we met twee klassen aan een miniatuurstadion bij vrije tijdsbesteding. Nog een tel later vind ik mezelf terug op de eerste ouderavond en praten we over het jaar dat voor ons ligt.
Maar het gaat niet om mij, het gaat om de leerlingen. Ik moet ze voorbereiden op hun toekomst, zodat ze zelfstandig en op eigen niveau kunnen deelnemen aan het maatschappelijk leven.
Want dat ik tegenwoordig binnen een kwartier op mijn werk ben en niet pas na een uur, zal die leerlingen echt een zorg zijn. En terecht!
Meester Stefan
(docent in het Praktijkonderwijs)