Het onderwijs, elke dag anders

De wekker gaat. Ik ga onder de douche, kleed me aan, eet een kwarkje en denk: wordt het met besjes of met noten? Ik stap in mijn auto en rijd richting het Merletcollege in Mill. Dat doe ik al ruim 12,5 jaar. Elke ochtend. Met een tussenpauze van anderhalf jaar. Toen werd ik ziek. Daar gingen mijn dagelijkse ritueeltjes. En nu, mede dankzij mijn geweldige vrouw en drie kinderen, rijd ik elke dag naar Mill. Mijn vaste rituelen herhalen zich weer, elke morgen.

Maar eenmaal op school… daar is het elke dag anders! Elke dag is een verrassing. Wat zullen de leerlingen vandaag te vertellen hebben? Hebben ze er zin in? Geef ik een leuke les? Is er geen onenigheid in de klas? Ik probeer de leerlingen op hun gemak te stellen. Soms met non verbale grappen, soms met een woordgrap. Wat is er nou mooier dat een leerling die zegt: ‘Leuk!!! We hebben weer les van meneer van Wetten.’ In een fijne, veilige omgeving wordt leren een stuk gemakkelijker.

Het vak dat ik geef is Dienstverlening en Producten (D&P). Een nieuw profiel voor het VMBO. Veel techniek, technologie en 21 century skills. VR-brillen liggen in de kast en de 3D-printer laat regelmatig de X-, Y- en Z-as bewegen. Twee jaar geleden hebben we een drukpers gesponsord gekregen en daar maken we veel gebruik van. We beheren een eigen bedrijfje waar T-shirts bedrukt worden. De leerlingen onderhouden telefonische contacten met bedrijven om shirts te bestellen, doen voorraadbeheer en bouwen een website voor online verkoop. Alles kan met D&P! Als ik de praktijk dichter bij de leerling breng, vinden ze het allemaal veel leuker.

In de methode moeten ze soms promotie maken over een onderwerp. Ze maken een filmpje voor bijvoorbeeld de drukkerij of over wat er in hun eigen omgeving afspeelt. Een leerling heeft een website gemaakt voor de buurtvereniging. Supertrots was ze! Ook al haalde ze niet alle doelen, zij - en ik ook - was supertrots. Deze leerling was normaal niet vooruit te branden vond alles stom en niets leuk. En nu maakt ze een website voor de buurt. Ik zeg: missie geslaagd!

Een half jaar geleden zijn we met leerlingen naar het zorgcentrum in het dorp gegaan. We hebben de ouderen kennis laten maken met de VR-brillen. De leerlingen vroegen hen waar ze nog wel eens op vakantie naar toe zouden willen gaan. ‘Naar Canada, daar ben ik met mijn man nog wel eens geweest, maar ik ben veel te oud en mijn man leeft niet meer.’ Met de hulp van de leerlingen en de VR-bril kon deze dame nog één keer terug naar Canada. De tranen rolden onder de VR-bril vandaan.

Dan krijg je een brok in je keel. Je kijkt de leerlingen aan en die knikken. ‘Ja, ik voel het ook…’ Ook zij waren, net als ik, emotioneel.

Ja, elke doordeweekse morgen als ik naar school rijd is hetzelfde. Dezelfde weg, dezelfde bomen, dezelfde weilanden, soms zelfs dezelfde snelheidscontrole. Maar op school? Daar is alles is anders, elke dag.

Ik zou niet anders willen! Sterker nog, ik ben op mijn 55ste jaar nog aan het studeren voor twee tweedegraads bevoegdheden op de Hogeschool van Amsterdam.

Oh wacht, niet élke dag is dus hetzelfde. De woensdagmorgen, als ik met de trein naar Amsterdam ga, is anders.

 Mario van Wetten
Docent Dienstverlening en Producten Merletcollege Mill

Voel jij ook een mooie blog in je ‘pen’ zitten? Stuur hem naar