Geen kerstviering

Na 15 jaar leerkracht in het basisonderwijs te zijn geweest maakte Corrine Oudenampsen de overstap naar het Johannes Bosco, een VMBO met een ISK klas. Haar leerlingen komen uit alle delen van wereld. Met veel plezier en toewijding leert zij ze Nederlands, laat ze hen kennismaken met de cultuur, gaan ze samen de klas uit om het geleerde meteen in praktijk te brengen en nog veel meer. Iedere drie weken zal zij jullie in haar blog meenemen naar de leerlingen in haar taalklas.

De kerstviering van onze school is zeer bekend hier in de omgeving. Het is een prachtige voorstelling, met muziek, zang en voordrachten. Alle leerlingen krijgen de mogelijkheid om mee te doen. Dat kan door het schrijven en voordragen van een gedicht, het meezingen in het kerstkoor of met een instrument in de begeleidingsband. Tijdens de laatste viering, zaten er 99 leerlingen in het koor. Eén daarvan kwam uit de taalklas. Wat waren we allemaal trots op haar. Haar familie ook natuurlijk. Het moslimgezin uit Syrië zat vlak achter mij. Met z’n allen voor de eerste keer in een kerk aanwezig en dan kijken naar het optreden van je dochter. Heel bijzonder.  

De eerste keer dat ik dit meemaakte had ik met de leerlingen uit de ISK (taalklas) afgesproken op de fiets bij school. Dan konden we samen fietsen, want niet iedereen kende de weg. Ik had ze keer op keer op het hart gedrukt dat ze er echt op tijd moesten zijn, anders zouden we weggaan. Sommige leerlingen zeiden dat ze van hun ouders niet ’s avonds op straat mochten, anderen wilden niet naar de kerk, vanwege hun andere geloof. Ook dat moest ik een aantal keer uitleggen, dat het een viering was van school. Het enige gebouw groot genoeg voor alle leerlingen en hun ouders was de kerk. Hoeveel bezwaren er ook waren, ik weerlegde ze allemaal, zei dat het school was, dus dat ze moesten komen en wonder boven wonder was bijna iedereen op de afgesproken tijd bij school aanwezig, op een fiets. Nog even bellen en appen met degenen die we misten, maar die bleken onderweg te zijn.

We waren amper vertrokken of er vloog een ketting van een fiets. Dus fiets aan de kant en bij iemand achterop. Dat ging slingerend, dus behoorlijk gevaarlijk. Dat ze aan de rechterkant moesten blijven fietsen waren sommige ook even vergeten en op elkaar wachten was ook niet voor iedereen vanzelfsprekend. De voorste jongen reed in het midden van het fietspad. In de verte kwam een brommer aanrijden. Ik probeerde het geheel te overschreeuwen, maar misschien wist hij niet wat het woord rechts betekende, want hij vloog naar links, vlak voor de wielen van de brommer langs. Hij onderuit terwijl de brommerrijder luid toeterend en scheldend voorbij kwam. Broek kapot, maar geen grote plassen bloed, dus stuur recht buigen en weer doorfietsen, maar nu ging ik voorop. Wat er in de achterhoede gebeurde kon ik niet zien en dat was maar goed ook, want intussen was ik behoorlijk gespannen van alles wat er binnen de eerste kilometer al was gebeurd.

Gelukkig maakte de viering alles goed. De leerlingen genoten met volle teugen. Niemand van hen was ooit bij een voorstelling geweest, dit was hun eerste ervaring.

Voor mijn leerlingen vind ik het super belangrijk dat ze zulke dingen meemaken. Niet het fietsen, maar wel de viering met elkaar. ’s Avonds nog even samenkomen en genieten van de leerlingen van je eigen school, die zoiets moois hebben gemaakt met elkaar. Toch had ik een dubbel gevoel toen ik hoorde dat de kerstviering niet door zou gaan, want bij de prachtige viering hoort ook het discussiëren van te voren met leerlingen die ’s avonds niet willen komen, of het zogenaamd niet mogen en niet te vergeten de inspannende, niet zonder gevaar zijnde fietstocht.

Een nieuw plan werd gemaakt. Elke mentor zou in zijn eigen klas nog iets leuks gaan doen met de leerlingen. Ik zou kerststukjes met ze gaan maken, oliebol erbij, kerstmuziekje aan. Alle spullen hiervoor was ik al druk aan het verzamelen.

Maar toen kwam de ingelaste persconferentie. De hele avond werd ik door leerlingen geappt. De school gaat dicht, moeten we nog naar school? Hebben we nu vakantie? Al eerder had ik uitgelegd dat wij altijd naar school mogen. Deze leerlingen vallen in de categorie kwetsbare leerlingen. Zeker als ze in het AZC (asielzoekerscentrum) wonen hebben ze het vaak niet prettig daar en zijn ze beter af op school.

Eén meisje had dat goed begrepen. Zij appte: Ik hoor nu hij zegt school voor wij is geen dicht

Maar ook wij gaan eerder dicht. Dus maak ik snel de rapporten af, schrijf kerstkaartjes, doe er een chocolaatje bij, zorg dat ze allemaal een leenlaptop mee naar huis krijgen, dat ze weten hoe het werkt. We spelen nog even een leuke kerstkahoot als afsluiting op hun nieuwe leenlaptop en wens ze vanachter mijn mondkapje en op anderhalve meter afstand een fijne vakantie.

Tot slot krijgen ze allemaal nog een kerstsurprise van school: Een bioscoopbon, waarmee ze online naar een film kunnen kijken en een zakje popcorn. Die wordt met enthousiasme en big smiles ontvangen. En zo gaat iedereen toch met een blij gevoel de vakantie in.