Een overzicht: de blogs van Meester Stefan

Meester Stefan is een vaste online columnist van PrimaOnderwijs. Hij geeft les in het Praktijkonderwijs en deelt geregeld zijn kijk op en ervaringen binnen het onderwijs met ons. Heb jij de blogs gemist? Je kunt ze hier gemakkelijk teruglezen! Klik op de titels om naar de juiste blog te gaan.

• Ouderbetrokkenheid
• Go Seb!
• Geluk
• Buitenles
• OmSchakeling
• De meesters dromen zijn bedrog
• De vlag kan uit!
• Slaap kindje slaap
• Magische avond!
• #doeslief
• Ome Rick
• What's in a name
• Even schakelen

Meester Stefan blogt: Ouderbetrokkenheid

Het krijgen van een kind is niet niks, dat kan ik uit eigen ervaring zeggen. Natuurlijk, het is prachtig en waarschijnlijk een van de mooiste dingen die je ooit mee zult maken, maar het is tegelijkertijd ook een hele verantwoordelijkheid. Het opvoeden van je kind bijvoorbeeld, ga er maar eens aanstaan!

Een van de dingen die je je kind bijvoorbeeld zal moeten leren, is hoe hij of zij een conflict of ruzie op moet lossen. Dat gaat namelijk niet vanzelf. Gelukkig heb je daar even de tijd voor; pas als de kleine spruit 4 jaar is, gaat hij of zij naar school en voor die tijd valt er genoeg te oefenen in de veilige huiselijke kring.

Op mijn school hebben wij wel eens te maken met ouders die - al is het reeds voortgezet onderwijs - hun kind nog steeds ‘op locatie’ willen helpen met het oplossen van een ruzie of een conflict. Laatst had ik pauzedienst en ik liep door de aula van de school. Broodje in de hand, links en rechts wat pratend en dollend met wat leerlingen. Plotseling zag ik een man bij de deur staan, een vader van een leerling, rustig de aula in kijkend. Lees verder

Meester Stefan blogt: Go Seb!

Wanneer ik in de eerste pauze op weg naar de docentenkamer de trap afloop, zie ik Seb (16) buiten met een dame praten die duidelijk niet bij onze school hoort. Ze staat naast haar fiets en gebaart wat naar hem. Haar gezicht ziet er vriendelijk uit. Seb wijst op zijn beurt met zijn armen naar een plek naast de school en ook hij oogt gelukkig rustig. Toch is het een vreemde situatie en ik blijf staan. 

Ik zie Seb afscheid nemen van de dame en een leerling mee de school in nemen. Ik vang ze op in de aula. We lopen meteen door de klapdeuren naar de docentenkamer, want de jongen die met Seb meeloopt, heeft een bebloede lip. Het is Juma (16), een kleine gedrongen jongen van Noord-Afrikaanse afkomst die niet bij Seb in de klas zit. Juma is duidelijk van de kaart; de adrenaline stroomt nog door zijn aderen en het liefst gaat hij terug het plein op om wraak te nemen. Seb heeft hem echter stevig vast. Liefdevol, maar stevig genoeg om ervoor te zorgen dat Juma in een rustige kamer terechtkomt. Lees verder 

Meester Stefan blogt: Geluk

“Verdomme, ik heb droge lippen. Wanneer zijn we nou bij het hotel, meneer?”

Armando voelt met een van pijn vertrokken gezicht aan zijn bovenlip. We lopen in een van de duurste winkelstraten van Europa: de Champs-Elysees.

Deze dag is onderdeel van de buitenlandreis die wij ieder jaar met onze derdejaarsleerlingen ondernemen. Terwijl collega’s van ons in Oostenrijk met een groep leerlingen de blauwe en rode pistes verkennen, zijn wij met 6 docenten en 30 leerlingen van het praktijkonderwijs voor vier dagen in Parijs. 

Op een dag als deze kunnen de leerlingen hun geluk niet op. Ze mogen niet alleen lunchen op een door hen zelf gekozen locatie – sommigen komen nog steeds niet verder dan de Mac – maar ze mogen zich ook vergapen aan al het moois dat deze luxe straat te bieden heeft. Alles wat op school in Leiden voor extra status zou zorgen, is hier in overvloed te verkrijgen. Horloges, trainingspakken van de duurdere soort, luchtjes, tassen van vooraanstaande merken. De ene leerling heeft een paar tientjes gespaard met zijn of haar eerste betaalde bijbaantje, bij de ander springt pa of ma bij. Of broerlief, zoals bij Michael: “Hij heeft €100,- naar mij overgemaakt!” juicht hij. Lees verder

Meester Stefan blogt: Buitenles

Leerlingen uit het PrO (praktijkonderwijs) lesgeven over dieren is altijd weer een feest. Kreten als:
“Dat meen je niet”
“Gadverdamme wat een goor beest”
“Kan hij ook springen?”
“Leven ze ook in Nederland?”
Vliegen je dan om de oren.

Bij de nieuwsbegriples (tekst met vragen) over teken was dit niet anders. De arme teek werd gelijk weggezet als een klerebeest. Iedereen kende opeens iemand die was overleden na een tekenbeet en het scheelde weinig of de leerlingen waren elkaar ter plekke in de klas op teken gaan controleren. Dat mechanisme kennen we ook bij luizen. Zodra je het daar met elkaar over hebt, krijg je gelijk jeuk op je kop.

Als we een dag later met z’n allen besluiten de les ‘leefstijl’ (sociale vaardigheden) buiten in het park te doen, zit de les over teken de leerlingen nog vers in het geheugen. De wandeling naar het park is gezellig en onderhoudend, maar een paar leerlingen durven op voorhand al het park niet meer in. Lees verder

Meester Stefan blogt: OmSchakeling

Afgelopen zomer ben ik van baan veranderd, of beter gezegd: van school. De baan is namelijk hetzelfde gebleven, lesgeven aan wat voor mij de leukste doelgroep van Nederland is: leerlingen in het praktijkonderwijs. Na vijf jaar Leiden weer terug op het oude nest op de Schakel in Haarlem!

Toen de deal eenmaal rond was, mocht iedereen het van mij weten. Wie het maar wilde horen vertelde ik van de voordelen die aan deze overstap kleefden: een drastische vermindering van de reistijd, gelijke vakanties met mijn eigen kinderen en een team dat ik grotendeels nog ken uit mijn eerdere periode daar. Win win win! 

Ik was zo euforisch dat ik zo rond de periode van de zomervakantie bijna was vergeten dat ik in Haarlem ook ooit een keer les moest gaan geven. ‘Laten zien wat je waard bent’ in praktijkonderwijs termen. Alles leuk en aardig, maar wat kan het die leerlingen nou schelen dat Haarlem ‘mijn stadje’ is, of dat ik nu in een kwartier op mijn werk ben? Die leerlingen willen gewoon les hebben en het liefst leuk ook. Niet te saai, niet te hard hoeven werken, veel toestaan als het kan en vooral niet zeuren over kauwgom of mobiele telefoons. Lees verder
 

Meester Stefan blogt: De meesters dromen zijn bedrog

Het is de eerste schooldag na de herfstvakantie. Zoals gewoonlijk sta ik in de deuropening van de klas om mijn leerlingen te begroeten. De bel is gegaan, de trappen vullen zich. Binnen een mum van tijd is het een drukte van belang bij de kapstok naast het lokaal en kan het begroeten beginnen.

Hier op De Schakel in Haarlem geven de leerlingen hun docent gewoon nog een hand bij het betreden van het lokaal. Noem mij ouderwets, maar daar houd ik dus van. Niks anoniem naar binnen glippen, op je plek gaan zitten en je verschuilen achter je twee maten te grote Hoodie. Een hand geven, de leerling aankijken, contact maken. Echt iets voor mij.

Deze ochtend hebben alle leerlingen een verhaal en dat verhaal willen ze kwijt. Het liefst meteen. De handen volgen elkaar in razend tempo op en Michael is de eerste:

“Meneer, ik heb nauwelijks geslapen”

Hij haast zich naar zijn plek. Lees verder

Meester Stefan blogt: De vlag kan uit!

'Jaja, een DIPLOMA! Wat klinkt dat woord toch heerlijk!'

Het is dinsdag 4 december 2018, vroeg in de ochtend. Ik loop naar beneden en doe mijn telefoon aan, het scherm licht op. Een appje van een goede vriend, iets met ‘de vlag kan uit’ lees ik snel. Hoewel ik meteen zie dat het een berichtje is waar ik niet gelijk op hoef te reageren, heeft het bericht ook iets mysterieus. Tijdens de fietstocht naar school spookt het door mijn hoofd. Waar zou het over gaan?

Al snel komt er duidelijkheid en wel in de teamkamer. Ook verschillende collega’s hebben het berichtje van bekenden gekregen en er heerst een opgewekte stemming. Eén collega grijpt zelfs onze briefing (vlak voor het eerste uur praten de docenten en medewerkers elkaar bij over de laatste ontwikkelingen bij onze leerlingen) aan om het goede nieuws te delen: ‘Ook voor leerlingen van het praktijkonderwijs komt er een diploma!’ Nu is het nog de enige vorm van voortgezet onderwijs waar leerlingen zonder landelijk erkend diploma van school gaan. Lees verder

Meester Stefan blogt: Slaap kindje slaap

Het is vrijdagmorgen, kwart voor negen. Ik sta bij de deur van een lokaal waar ik slechts 1 x per week te vinden ben. Het verzorgingslokaal. Een aantal enthousiaste eerstejaarsleerlingen staat te trappelen om naar binnen te gaan.

‘Eindelijk op tijd, meneer!’ roept Mustafa, verwijzend naar vorige week, toen ik één minuutje te laat naar beneden kwam. ‘Ja, Mustafa. Ik heb mijn leven gebeterd, zoals je ziet.’ Ik knipoog naar hem en ontvang een glimlach terug.

Het vak verzorging is dit jaar per toeval op mijn rooster beland. Uit nood geboren, zullen we maar zeggen. In eerste instantie moest ik even wennen aan het idee, maar toen ik doorkreeg dat het praktijkuren betrof, begon ik er steeds meer de lol van in te zien. Allerlei huishoudelijke klussen komen aan bod en ik mag met de leerlingen oefenen: strijken, stofzuigen, tafels afnemen met een vochtige doek (wring maar eens een doekje uit op de correcte manier), was opvouwen en glazenwassen. En laat ik nou net glazenwasser zijn geweest in mijn tijd als student. Komt dat even goed uit! Lees verder

Meester Stefan blogt: Magische avond!

Het was misschien wel de mooiste omhelzing die ik zag die avond. Daar in die Haarlemse steeg, om elf uur. De vader van Ariyana stond voor de deur van de nachtclub die we voor de gelegenheid - het schoolfeest van het schooljaar 2018/2019 - hadden afgehuurd. Ariyana had zich net afgemeld bij haar mentor, haar jas gepakt en in het voorbijgaan nog wat docenten een hand gegeven. Bij de deur kreeg ze een laatste groet van mevrouw Bos, liep de deur uit en daar was haar vader:

‘Dag schoonheid, heb je het leuk gehad?’

Dan die omhelzing. Het was prachtig.

Op een afstandje stond ik het allemaal gade te slaan. Het ontroerde me een beetje. Zo’n man die ontzettend blij is zijn dochter weer te zien en niet kon wachten tot het feest afgelopen was. Waarschijnlijk was hij een uur te vroeg, de eerste ouder wellicht. En dan zijn dochter, die niet meer op haar benen kon staan van vermoeidheid, dronken was van alle indrukken die ze die avond heeft gekregen en moe maar voldaan het feest verliet. Morgen gelukkig de eerste twee uur vrij. Lees verder

Meester Stefan blogt: #doeslief

Op weg van de teamkamer naar mijn lokaal kom ik Matthew tegen. Hij staat op de gang, of liever, hij hangt. Gezicht op onweer. Ik probeer contact met hem te maken.

‘Even een time-out, Matthew? Of is dit onderdeel van de les?’

‘Time-out’, bromt hij.

‘Wel weer de les in straks?’

‘Wel weer de les in.’

‘Oké, zet hem op jongen.’

Ik loop door, mijn klas tegemoet.

Het is maandag en om meerdere redenen is het hard werken vandaag. De meeste leerlingen moeten vaak weer even wennen aan het feit dat ze weer op school zijn en dat daar regels, normen en waarden gelden.

Eén van de redenen is ernstig: het voorafgaande weekend schoot een gestoorde man 50 onschuldige mensen dood in twee moskeeën in Christchurch Nieuw-Zeeland. En dat heeft impact. Ik heb het erover met de klas. Lees verder

Meester Stefan blogt: Ome Rick

Er is een handje tekort in de techniekles. Ik mag mijn collega assisteren. Door mijn achtergrond in de bouw blijft het technieklokaal altijd een beetje trekken.

Er moeten gaten geboord worden in een metalen plaatje en dat dit een niet te onderschatten klusje is, bewijst Marieke. Ze boort te snel en de boor grijpt in het materiaal. Van schrik laat ze het werkstukje los en het belandt op de grond. Ze is er meteen helemaal klaar mee. Het duurt even voor we haar weer zover hebben dat ze het nog een keer durft te proberen, maar het lukt!

Dan zijn we Rick kwijt. Rick voelde zich een beetje druk worden en besloot in overleg met de docent vijf minuten op de gang door te brengen. Die vijf minuten zijn echter al lang voorbij en ik besluit hem te gaan zoeken. Boven in een lokaal tref ik hem aan. Stofjas nog aan, zittend achter een tafeltje, gelaten uitdrukking op zijn gezicht. Lees verder

Meester Stefan blogt: What’s in a name

Een van de steeds terugkerende thema’s voor leerlingen uit de tweede en soms zelfs derde klas bij ons op school is de handtekening. Ze komen vaak voor het eerst in aanraking met situaties waarin je een handtekening goed zou kunnen gebruiken, bijvoorbeeld het tekenen van hun eerste arbeidsovereenkomst of het verkrijgen van een bankpasje. Hoogste tijd om er eentje te ontwikkelen dus.

Erina uit mijn klas had er laatst een mooie anekdote over, die ze lachend met ons deelde tijdens de les.

‘Luister meneer, ik was dus alleen thuis en toen ging de bel en stond er een bezorger voor de deur.’

Ik: ‘Oké, en wat gebeurde er toen?’

‘Nou ehh, het was een pakketje voor mijn moeder en de bezorger vroeg of ik wilde tekenen. Hahaha, ik werd toen rood joh! "Ik heb helemaal geen handtekening", zei ik. Toen zei hij: "Zet maar een kruisje dan", wat schamend was dat zeg.’

Er wordt smakelijk om haar verhaal gelachen, niet in de laatste plaats door mij natuurlijk. Lees verder

Meester Stefan blogt: Even schakelen

‘Op een goede school gaat aan het eind van de dag de leraar als leerling en de leerling als leraar naar huis.’

Het is een bekende uitspraak van Loesje, die mij nog altijd zeer aanspreekt. Ik gebruik hem zelfs met enige regelmaat om de leerlingen te laten merken hoeveel ik ook van hen leer, iedere dag. Heel even kijkt zo’n leerling je dan verdwaasd aan. ‘Meneer, u bent niet goed hoor’, zie je ze dan denken. Maar een seconde later verschijnt er een glimlach op het gezicht. Een shot zelfvertrouwen schiet als adrenaline door het lichaam.

Het mooie van de praktijkschoolleerling is, dat hij of zij het vervolgens zo weet te brengen dat de leerkracht heel veel van de leerling leert, de leerling nauwelijks iets van de leerkracht. Iets wat zo’n leerling overigens eigenhandig zal ontkrachten, wanneer hij of zij een paar jaar later met een baan op zak nog eens de school binnenloopt voor een praatje.

Onze ultieme beloning. Lees verder