Blog: Afstempelen

Annelies de Bruin, werkt als groepsleerkracht in Amsterdam. Zij schreef onderstaande blog. Voel jij ook een fijne blog in je ‘pen’ zitten? Stuur hem naar

Afstempelen

Thea, onze schoolbibliothecaresse, ging met pensioen en weg was het geldpotje voor een professioneel gedraaide bibliotheek. De bibliotheek wordt sinds die tijd bemand door ouders die een ochtend of middag in de week de kinderen wegwijs maken, boeken innemen en boeken uitlenen via het digitale systeem dat de openbare bibliotheek ook gebruikt. Dat gaat goed. Vanaf groep 1 lopen de kinderen blij, zelfstandig door de school met de bibliotheek ketting om, op zoek naar een boek. De oudere kinderen gaan voor het volgende deel van die ene spannende serie, een informatief boek voor hun werkstuk of om de benen te strekken.

Natuurlijk blijven er werkzaamheden liggen, maar de kern blijft overeind. De kinderen kunnen hun zelfgekozen boeken lezen. Uiteraard is er verloop. Mensen krijgen een betaalde baan of hun kind gaat van school of ze willen gewoon stoppen.

Dat betekent elke keer lobbyen om gaten te vullen in het bibliotheekrooster. Dit keer had ik weer beet. De vader van Tom uit de middenbouw stuurde me een mail met de mededeling dat zijn moeder graag een dagdeel wilde helpen in de bibliotheek. De oma van Tom, Hanneke, wilde op donderdagochtend werken. Ze was ingewerkt door José op de woensdagochtend.

Die donderdagochtend ging ik om 9 uur even naar het toilet naast de bibliotheek om meteen even kennis te maken met Hanneke.

Een groep kinderen versperde het zicht op Hanneke, op de trap naast het bureau hingen kinderen over de reling en er stond een lange rij. Ik liep om het bureau heen en stelde mezelf voor aan de vrouw die nauwelijks boven het bureau uitkwam. Ze greep mijn hand vast en met een lieve stem zei ze dat ze blij was dat ik kwam want de computer deed het niet! Ze had het briefje met alle stappen doorlopen maar kijk, ze kwam niet in het systeem.

‘Sorry hoor,’ kwam er twee keer achteraan. Ik had met haar te doen, wat was afstempelen toch eenvoudig! Ik stelde haar gerust en nam plaats achter het bureau, wetende dat er een bovenbouwklas op me zat te wachten.

Opnieuw doorliep ik alle stappen om het systeem op te starten en zonder problemen kon Hanneke de rij kinderen verder helpen. Dacht ik.

Dezelfde ochtend en de week daarop hoorde ik Hanneke regelmatig al van verre: ‘Sorry hoor, dank je wel, sorry hoor, of ‘Kun je me even helpen?’ zeggen tegen de directeur, de onderwijsassistente en diverse collega’s. Hanneke vond het knap lastig maar wilde het zó graag goed doen.

Op het moment dat ze weer een beroep op me wilde doen terwijl ik naar mijn klas moest, kreeg ik een idee. Ik stuurde haar dezelfde dag een mail met het voorstel om met José samen de bieb te doen op woensdag. Ik kreeg een opgewekte mail terug. Ja, dat wilde ze graag! Ook José zag dit wel zitten. Dus de week daarop gebeurde het zo.

Dat had ik goed geregeld complimenteerde ik mezelf.

Behalve dus voor de donderdag…

Een dag later kreeg ik een mail van Hanneke en ik las: ‘Het is héél goed gegaan. Volgende week kom ik op donderdag. Veel groeten, Hanneke.’ Mijn vinger hing nog net boven de verzendknop van mijn mail: ‘Bibliotheekouder gevraagd voor de donderdagochtend.’ Net op tijd.

Annelies