Bezig met laden...
Een eiland in de woelige baren van het schoolleven: de lerarenkamer. Met een wit zandstrandje met hangmatten tussen palmbomen waar het goed toeven is. Het team eet er de lunch en op vrijdagmiddag wordt er geborreld.
Het kan er ook flink stormen. Bloed, zweet en tranen van André Hazes lijkt het team op het lijf geschreven. Lachen, huilen, mopperen, klagen en discussiëren, alles passeert de revue.
Een actueel onderwerp uit de media of binnen de muren van de school kan dagen het gespreksonderwerp blijven. Dit keer ging het over de vele scheidingen en wat voor impact dat op kinderen kan hebben. Bij een gezin met drie kinderen verdeeld over groep 1, 3 en 5 bleken de ouders - onverwacht - uit elkaar te gaan. Eén van de kinderen, Mira, had het moeilijk. De leerkracht gaf dit aan bij de ouders, maar ze waren het er niet mee eens. Mira had écht geen last van de scheiding.
Het werd het gespreksonderwerp van de dag. Iedereen wist zich nog wel een voorbeeld te herinneren. ‘Weet je nog die ouders van Roy. Ze konden elkaar niet meer luchten of zien, bij de oudergesprekken was ik meer met hen bezig dan met hun kind.’
De verhalen van rampzalige (vecht)scheidingen vlogen over tafel. Collega Els uit één van de onderbouwklassen deed ook flink mee met het gesprek. Na de lunchpauze keek ze nog even in haar agenda en zag dat er een afspraak met de ouders van een nieuwe kleuter stond voor een intake om 4 uur. Dat betekent kennismaken met de ouders, de kleuter, de school laten zien, uitleg geven en een formulier invullen. Net als anders begon Els met de standaard vragen zoals adres, hoeveel broertjes of zusjes... Daarna volgde een vraag over de ouders.
‘Zijn jullie nog bij elkaar?’
...
In de stilte realiseerde Els zich wat ze vroeg. Ze voelde hoe de warmte zich verspreidde vanuit haar nek naar haar wangen. Maar voor ze haar vraag kon terugtrekken, steeg er een bulderend gelach op en antwoordde één van de ouders.
‘Is dat niet de bedoeling dan?’
Annelies
