Bezig met laden...
Het was misschien wel de mooiste omhelzing die ik zag die avond. Daar in die Haarlemse steeg, om elf uur. De vader van Ariyana stond voor de deur van de nachtclub die we voor de gelegenheid - het schoolfeest van het schooljaar 2018/2019 - hadden afgehuurd. Ariyana had zich net afgemeld bij haar mentor, haar jas gepakt en in het voorbijgaan nog wat docenten een hand gegeven. Bij de deur kreeg ze een laatste groet van mevrouw Bos, liep de deur uit en daar was haar vader:
‘Dag schoonheid, heb je het leuk gehad?’
Dan die omhelzing. Het was prachtig.
Op een afstandje stond ik het allemaal gade te slaan. Het ontroerde me een beetje. Zo’n man die ontzettend blij is zijn dochter weer te zien en niet kon wachten tot het feest afgelopen was. Waarschijnlijk was hij een uur te vroeg, de eerste ouder wellicht. En dan zijn dochter, die niet meer op haar benen kon staan van vermoeidheid, dronken was van alle indrukken die ze die avond heeft gekregen en moe maar voldaan het feest verliet. Morgen gelukkig de eerste twee uur vrij.
Het schoolfeest was dit jaar geweldig van opzet. Niet op school gegeven, maar op een locatie die zijn sporen in het nachtleven ruimschoots had verdiend. Sfeervol, intiem, boordevol historie. Bovendien ging deze nachtclub binnenkort sluiten en wij waren opeens onderdeel van een afscheidstournee. Dit alles maakte het tot een magische avond.
Het docententeam had zich qua outfit niet onbetuigd gelaten. Het thema ‘black white neon’ was niet aan dovenmansoren gericht en de fluoriderende pruiken, bretels en armbandjes vlogen je om de oren. Zoals ieder jaar spande mevrouw Van Weecken de kroon met een glitterpak waar de Toppers nog een puntje aan kunnen zuigen.
De leerlingen vermaakten zich, ieder op zijn of haar eigen manier. Je zag groepjes ontstaan die elkaar uitdaagden met dancebattles, je zag leerlingen langdurig op een plek staan, nauwelijks communiceren maar wel lol hebben en je zag leerlingen die van gekkigheid niet wisten waar ze het zoeken moesten en wel tien keer naar boven liepen om naar de wc te gaan. In de beslotenheid van het schoolfeest, met alleen onze leerlingen en de medewerkers, kon iedereen op zijn of haar eigen manier genieten.
Zo ook Ariyana. De hele avond heb ik haar nauwelijks een woord zien wisselen met een andere leerling - wellicht kwam dat door de harde muziek - maar genieten deed ze als geen ander. Gewapend met haar telefoon in haar rechterhand schuifelde ze door de ruimte. Een beetje bewegen, klein stukje dansen en dan weer een lopen. Als ze mij passeerde, glimlachte ze vriendelijk; aan haar outfit kon ik zien dat deze met zorg was uitgezocht.
Mijn complimenten gaan uit naar de collega´s die het feest hebben georganiseerd, naar de leerlingen die het tot een feest hebben gemaakt, maar ook zeker naar de vader van Ariyana. Hoe hij zijn dochter ontving. Dát was het hoogtepunt van mijn avond.
Meester Stefan
(docent in het Praktijkonderwijs)
